در و درل با پدر

امروز1 فروردین 1393 بود.این 28 بهاری بود که من و مادرم و خواهرم بدون حضور پدرم سر سفره هفت سین می نشستیم.همیشه سر سفره هفت سین خونمون فقط یه عکس از پدرم بود.دل خوشی ما سه نفر تویه این سالهای سخت همین قاب عکس و رفتن به مزار پدرم در روز سال تحویل  بوده و از این به بعد هم همین خواهد بود. میخوام پدرم بدونه چقدر جاش تویه خونمون خالیه و هنوزم بعد از 28 سال ما فراموشش نکردیم و تا 100 سال دیگه هم فراموشش نمیکنیم.اما اینم خوب میدونم پدر که در حق شما و بسیاری دیگر از همسنگرای مظلومت،ظلم شده و حتی به رسم یادبود حاضر نیستن یه شاخه گل سر مزارتون بزارن.میبینی بابا.... تو رفتی و از قبال تو و شهدا خیلی ها به نان و نوا رسیدن اما همون خیلی ها هم یادشون رفته چجوری به اینجا رسیدن.میدونی بابا خیلی از همسنگرای تو هستن که اسمی ازشون برده نمیشه، مثل شهید صفری، شهید عبدالله هاشمی نژاد ، شهید احمد سلطانمرادی ، شهید مهران سرلک (بهرامسری) که با 15 سال سن به جبهه اومد و به شهادت رسید.من هنوز نفهمیدم که چه فرقی بین مهران سرلک و برخی از شهدای کم سن و سال هست که فقط اسم اونا باید برده بشه و قهرمان ملی بشن. شهید رسول نادری که شجاعت ها و دلاوری هاش زبان زد همه مردم هست و خیلی از مردان بی ادعای دیگه ای که در راه وطن و ناموس جان دادن و به دیدار حق شتافتند.

حالا امروز فرزند شهید و جانباز بودن جرم حساب میشه از دید مردم. طعنه میزنن که ما همه مملکت رو خوردیم. من فقط میخوام به اونایی که این مطلب رو میخونن بلند بگم: از تمام این مملکتی که شما حرفش رو میزنید یه زندگی بدون پدر و یه قالی 6 متری اونم مال سال 67 به ما رسید. ما که مملکت رو خوردیم گاهی اوقات پول 5 تا دونه نان رو نداشتیم. میخوام بگم ما همه مملکت رو غارت کردیم اما خوشمزه نبود شما امتحان نکنید.اگه همه مملکت اینه که ما دیدیم بهتره همه ازش دست بکشن.چون سختی زیاد داره.از تمام سهم این دنیا من فقط یاد پدرم رو داشتم و همین که پدرم در بدترین شرایط به کمکم میومد از هر چیزی توویه این دنیا واسم ارزشمندتره.

شهدا شرمنده ایم..........................

                                                                                      عید همتون مبارک